زندگی بر روی کره‌ی زمین از ابتدا برای انسان همیشه با ترس همراه بوده. ترس از دست دادن داشته‌ها امری طبیعیه و در همه‌ی انسان‌ها و بسیاری دیگر از موجودات زنده مشترکه. اما نحوهی نگرش ما به این ترس‌ها میتونه به شدت اونو تحت تاثیر قرار بده. غلبه بر ترس همیشه با افزایش اعتماد به نفس همراهه. افرادی که با ترس‌هاشون مواجه میشن، به سرعت بره اونا فایق میشن و نه تنها از ترس رهایی پیدا می‌کنن بلکه یک احساس پیروزی درونی براشون به ارمغان میاد .
افرادی که به دلایل گوناگون قادر به رویارویی با ترس‌هاشون نیستن اضطراب و دلواپسی‌ای همیشگی رو به دوش می‌کشن، راه‌های چون انکار رو در پیش می‌گیرن یا دچار وسواس فکری میشن. بخش از ترس‌های ما از عدم قطعیت ناشی میشه. موندن در فضای ابهام و عدم قطعیت همیشه ترسناکه. همانند اتاق تاریکیه که هرچیو میشه توش تصور کرد.
زندگی در ابهام و عدم‌قطعیت فقط مختص ما انسان‌ها نیست، بلکه تمام موجودات جهان در چنین عدم قطعیتی زندگی می‌کنن، هرلحظه اتفاقی خواهد افتاد‌که انتظارشو ندارن. ولی انسان تنها موجودیه که گه‌گاه آنچنان غرق در خیالپردازی آینده میشه و برای خودش اضطراب ایجاد میکنه که زندگی حال رو رها میکنه. انسان علاوه بر خیالپردازی به ابزار مقاسیه هم مجهزه و هر لحظه خودشو با دیگران مقایسه میکنه و نسبت به اون قضاوت میکنه که در امنیت هست یا خیر، و عدم قطعیت رو در مقایسه با انسان‌های دیگه می‌سنجه. همین ویروس کرونا رو در نظر بگیرید، اگر وضعیت ما همین بود ولی در کشور‌های دیگه روزانه ۱۰ برابر بیشتر از کشور ما مرگ و میر اتفاق می‌افتاد قطعا ما خیلی هم خوشحال بودیم. یا اگر وضعیت معیشتی و اقتصادی ما همین بود و کل دنیا به جز کشور ما درگیر جنگ جهانی بودن، قطعا ما خیلی هم راضی می‌بودیم. امروزه با‌گسترش اینترنت و شبکه‌های اجتماعی امکان‌مقایسه بسیار زیاد شده و این باعث میشه ما بیشتر احساس ترس و عدم امنیت داشته باشیم. این مدیتیشن کمک میکنه از ترس‌هامون فرار نکنیم و باهاشون نجنگیم، به وضعیت موجود آگاه باشیم و اضطراب ناشی از ترسمونو مشاهده کنیم. این مشاهده و آگاهی به طور مستقیم بر کاهش اضطراب ما تاثیر‌گزاره.
