پرش لینک ها

چهار مرحله‌ی زندگی

خودشناسی در حقیقت پاسخ به این سؤاله که «من» چه کسی هستم؟

هزاران ساله که ادیان، عرفا، فیلسوف‌ها و داشمندان علمی جواب‌های مختلفی به این سؤال‌ دادن و هیچ جواب واحدی وجود نداره که ما اینجا بخوایم به شما بدیم.

اول ازتون می‌خوام چند لحظه به این سؤال فکر کنید. «واقعا شما کی هستید؟»

.

.

در ابتدا ممکنه شما تصویری که از خودتون دارید رو در ذهنتون بیارید یا جواب‌هایی مثل اسم، شغل و ویژگی‌های ظاهری به ذهنتون خطور کنه ولی اینا چیزایی نیست که ما بخوایم راجبش صحبت کنیم.

ما در این فصل می‌خوایم یک جواب بسیار ساده به این پرسش بدیم که نه تنها روی نگاهمون به زندگی بلکه روی کیفیت زندگیمون در عمل تاثیر بسیار زیادی بگذاره.

این روش بسیار ساده و در عین حال بسیار پیچیده‌اس و بدفهمی و سوء برداشت ازش بسیار متداوله.

اگر با یکبار گوش دادن و تمرین کردن براتون واضح نبود یا هیچ تاثیری حس‌ نکردید این کاملا طبیعیه. پس لطفا صبور‌ باشید و‌ تا آخر فصل ما رو همراهی کنید. اگر نیاز بود مجددا هر اپیزود رو گوش بدید و تمرین کنید.

قبل از اینکه شروع به توضیح دادن این روش کنم این نکته رو یادآوری میکنم که‌ تمام اونچیزی که در این فصل می‌شنوید و باهم تمرین می‌کنیم فقط برای آزمایش و تغییر نگرشه، عقیده یا واقعیتی نیست که بخواین باور داشته باشین. چیزایی که می‌گم نه خرافیه نه علمی ، نه ایدئولوژیکه نه مذهبی. فقط یک نگاه متفاوته به خودمون از درون و بیرونه.

نوعی از ذهن‌آگاهی با یک ابزار پر کاربرده که می‌تونید توی جهبه ابزار ذهنتون بگذاریدش و در مواقع مورد نیاز ازش استفاده کنید.

این روش یکی از جذاب ترین روش‌های ذهن آگاهی هست که من تا الان تجربه کردم و در زندگی‌ خودم و کسانی که می‌دونم این روش رو‌ درک کردن نتیجه‌اش رو به وضوح دیدم.

تلگرام

Telegram

کست باکس

Castbox

اپل پادکست

Apple Podcast

اسپاتیفای

Spotify

چهار مرحله‌ی زندگی (علی)

 

در اپیزودهای قبلی درباره این صحبت کردیم که ما همیشه دو وجه داریم. وجهی که دیگران ما را می‌بینند و وجه دیگری که نگاه از زاویه اول شخص است. این نوع نگاه را فقط خودمان تجربه می‌کنیم و منحصر به فرد است و هیچ کس دیگری نمی‌تواند تجربه‌اش کند.

از نظر دیگران ما یک شخص هستیم ولی از نظر خودمان ما فضایی هستیم برای همه چیز. این هم طبیعی است که ما همیشه به وجود همزمان این دو وجه آگاه نیستیم.

بیایید مراحل زندگی را به چهار مرحله نوزادی، کودکی، بزرگسالی و بینایی تقسیم کنیم. میزان توجه ما به این دو وجه در این مراحل متغیر است.

در مرحله نوزادی تمام توجه ما به وجه اول شخص است. ما هیچ اطلاعی از چهره و ظاهر خودمان نداریم بلکه یک فضای کاملاً باز برای همه چیز هستیم. اگر خودمان را در نوزادی توی آینه ببینیم هیچ ایده‌ای نداریم که این کیست.

در مرحله دوم ما به چهره و ظاهر خودمان آگاه می‌شویم، اجزای بدنمان را شناسایی می‌کنیم. خودمان را توی آینه می‌بینیم و خودمان را به عنوان یک شخص می‌پذیریم همانطور که دیگران ما را به این شکل می‌بینند.

کارهایی که بچه‌ها در سنین کودکی انجام می‌دهند بدون توجه به نگاه دیگران و قضاوت آن‌ها نشان می‌دهد که هنوز در فضای اول‌شخص هستند.

اجتماع باعث می‌شود هر روز بیشتر و بیشتر خودمان را از نگاه دیگران یعنی سوم شخص ببینیم و به عنوان یک فرد شروع به مسئولیت‌پذیری کنیم.

چیزی که ما از زاویه اول شخص می‌دیدیم با افزایش سن کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر می‌شود و فقط ممکن است گاه‌گاه فراموش کنیم که ما یک شخص هستیم.

در مرحله بزرگسالی ما خودمان را عمیقاً از طریق چهره‌مان می‌شناسیم و وقتی به آینه نگاه می‌کنیم بدون هیچ شکی همان چیزی را می‌بینیم که دیگران از ما می‌بینند و به کل چیزی که واقعاً هستیم را انکار می‌کنیم.

به نظر می‌رسد هزینه مستقل شدن این است که ما خود واقعی‌مان یعنی خود از زاویه اول شخص را به کل فراموش کنیم. البته که این موضوع بسیار سودمند است و برای مستقل شدن لازم است ولی باعث می‌شود بسیاری از افراد در سنین بزرگسالی احساس پوچی و سردرگمی کنند.

خوشبختانه بزرگسالی پایان مراحل زندگی ما نیست. ما توانایی ورود به مرحله دیگری را داریم که اسمش را بینایی گذاشته‌ایم.

در مرحله بینایی ما مجدداً نگاه اول شخص را به دست می‌آوریم و متوجه خود واقعی‌مان که همان فضای آگاهی است می‌شویم. در این مرحله ما به هر دو وجه یعنی اول شخص و سوم شخص آگاه هستیم و بنابراین فقط دنیا را از زاویه خودمان یا دیگران نمی‌بینیم بلکه مدام در حال جابجایی بین این دو هستیم و سعی می‌کنیم بین این دو یک تعادل برقرار کنیم.

یک خوبی اینکه ما با بزرگ شدن ارتباطمان را با خود واقعی‌مان از دست می‌دهیم این است که وقتی به آن برمی‌گردیم با چشم باز می‌بینیمش و قدرش را می‌دانیم.

مثل خیلی چیزهای دیگر تا چیزی را از دست ندهیم قدرش را نمی‌دانیم.

اگر هنوز قادر به لذت بردن از مرحله چهارم نیستیم معنی‌اش این است که هنوز به تمام توانمندی‌هایمان واقف نیستیم. مثل پیله‌ای که هنوز پروانه نشده.

در گذشته خیلی دور زمان انسان‌های اولیه، ما آنقدر خودآگاه نبودیم و توانایی و مهارت مشاهده خودمان از بیرون و از نگاه دیگران را نداشتیم و در این مورد تفاوت چندانی با سایر حیوانات نداشتیم.

در چند هزار سال اخیر ما بیشتر و بیشتر به چهره‌مان آگاه شدیم و با پیدایش تمدن و پیشرفت زبان و توانمندی‌های ارتباطی، خودمان بیش از هر زمان دیگری از زاویه دید دیگران مشاهده کردیم.

ولی خوشبختانه ما توانایی این را پیدا کردیم که بدون اینکه به تمدن و توانمندی‌های ارتباطی‌مان لطمه‌ای وارد شود بتوانیم به مرحله چهارم ورود کنیم و خود واقعی‌مان را هم بشناسیم و به آن آگاه شویم.

خوشبختانه تکنولوژی باعث شده بتوانیم این اطلاعات را در اختیار هم قرار دهیم و از توانمندی‌های دیگرمان آگاه شویم به جای اینکه در کل روز غرق زندگی روزمره باشیم و خود واقعی‌مان را به کل فراموش کنیم.

بگذریم که تکنولوژی مثل چاقو است، هم می‌توانید با آن غذا درست کنید و هم می‌توانید به خودتان و دیگران صدمه بزنید. این تصمیم خودمان است که نسبت به شبکه‌های اجتماعی و تکنولوژی چه رویکردی داشته باشیم.

اپیزودهای دیگر این فصل:

فصل های دارما مدیتیشن

پیام بگذارید

این وب سایت از کوکی ها برای بهبود تجربه وب شما استفاده می کند.