این فصل تلاشی است برای فهمیدن رابطه، پیش از آن‌که درباره‌اش قضاوت کنیم. در این مجموعه، رابطه به‌عنوان صحنه‌ای دیده می‌شود که بخش بزرگی از تاریخچه‌ی روانی انسان اعم از ترس‌ها، خواسته‌ها، فانتزی‌ها و تجربه‌های اولیه زندگی بر روی آن اجرا می‌شود.

تمرکز اصلی فصل بر این است که چرا انسان‌ها وارد رابطه می‌شوند، چرا الگوهای مشابه را تکرار می‌کنند، و چگونه ناخودآگاه در انتخاب شریک، شکل‌گیری صمیمیت، تعارض‌ها و بحران‌های رابطه نقش دارد. مفاهیمی مانند فرافکنی، کنترل، خودمحوری و انتخاب ناآگاهانه، نه به‌صورت نظری خشک، بلکه به‌عنوان سازوکارهای زنده‌ی رابطه بررسی می‌شوند.

این فصل قرار نیست نسخه‌ای برای «رابطه‌ی خوب» بدهد، بلکه می‌خواهد امکان دیدن، فکر کردن و فهمیدن رابطه را فراهم کند، به‌عنوان بخشی از قصه‌ی روانی هر انسان، نه یک امر رازآلود یا صرفاً اخلاقی.