رهایی از روز، آمادگی برای خواب

الان وقتشه که آروم‌آروم، از شلوغی‌های روز فاصله بگیرید.
لازم نیست کاری انجام بدید…
فقط همین‌جا باشید. با خودتون. با بدنتون.
بدن شما امروز، کلی تلاش کرده.
شاید ذهن‌تون هنوز درگیره، هنوز تو فکر کارهایی که باید انجام می‌دادید یا نگه‌داشتن چیزهایی که از دست ندید.
اما این لحظه، جاییه برای هیچ‌کاری نکردن.
هیچ‌جا نباید برید.
هیچ تصمیمی لازم نیست بگیرید.
فقط اجازه بدید این صدا همراه‌تون باشه، تا کم‌کم از فکرها فاصله بگیرید…
نفس بکشید… همین‌طور که هستید. نه عمیق، نه به زور. فقط… آگاه.
دم…
بازدم…
حالا به بدن‌تون توجه کنین.
سرتون… پیشونی‌تون رو حس کنید. شاید یه کم انقباض داشته باشه.
می‌تونید ازش بخواید شل بشه…
مثل وقتی که یه قطره آب، آروم می‌افته روی سطح یه برگ و بعد لیز می‌خوره پایین…
بذارید چشمهاتون سنگین شن. نه چون باید، چون طبیعت‌شون اینه وقتی خسته‌ان.
حالا اگه گردن‌تون یا شونه‌هاتون سفت‌ان، اگه حسشون نمی‌کنید، هیچ اشکالی نداره.
فقط توجه کنید…
همین توجه، خودش کمک می‌کنه کم‌کم رها شن.
دست‌هاتون، مثل دو برگ خشک که با نسیم شب روی تخت افتادن…
وزنشون، دمای پوست‌شون، هر چی که هست، فقط حسش کنید. لازم نیست چیزی رو درست کنید.
حالا بیاید سراغ قلب‌تون…
قلب‌تون امروز چی کشیده؟
کی شما رو خسته کرد؟ چی رو با خودتون تا این لحظه کشوندید؟
بهش اجازه بدید دیده بشه.
بفهمه که شنیده شده، بعد رها شه…
اگه ذهنتون داره می‌چرخه، مشکلی نیست.
کار ذهن همینه.
مثل رادیویی که رو حالت خودکار روشن مونده.
ما فقط کم‌کم صدای اون رادیو رو پایین میاریم.
هر فکری که میاد، مثل یه ابر، میاد… و می‌ره.
شما نباید کاری باهاش بکنید.
فقط تماشاش کنید.
نه‌ این‌که نخواید باشه. فقط بذارید بیاد… و بره.
مثل برگ‌هایی که توی یه رودخونه‌ی آروم شناورن.
نفس بکشید…
دم…
بازدم…
هر بازدم، یه تیکه از روز رو با خودش می‌بره.
یه تیکه از نگرانی‌ها…
یه تیکه از توقع‌ها…
یه تیکه از عجله‌ها…
و حالا… کم‌کم همه‌چیز آروم می‌شه.
جهان بیرون، بی‌صداست.
و صدای من هم، کم‌کم محو می‌شه توی سکوت.
همه‌چیز سر جاشه.
همه‌چیز کافیه.
شما، همین‌طوری که هستید، برای خوابیدن آماده‌اید.
لازم نیست به زور بخواب برید…
فقط… همین‌جا بمونید.
با آرامشِ این لحظه.
با امنیت این شب.
با خودتون.