شاید الان بدن‌تون خسته‌ست…
اما اون خستگی‌ای نیست که باعث بشه خوابتون بشه،
اون خستگیه که سنگینی داره… سفتی و شاید هم درد…
شونه‌ها سفت شدن، کمر تیر می‌کشه، یا پاها انگار هنوز نمی‌خوان بی‌حرکت بمونن.
هیچ اشکالی نداره.
این بدن، دوست قدیمی شماست…
فقط شاید هنوز باور نکرده که امنه، که می‌تونه رها بشه.
اول از همه این رو بدونید که هیچ عجله‌ای نیست.
شما نمی‌خواید بدنتون رو درست کنید.
فقط می‌خواید کنارِش باشید.
همین.
نفس بکشید…
دم…
بازدم…
هر بازدم، مثل یه پیام آرومه که می‌فرستید به بدن:
«من کنارتم… لازم نیست بجنگی.»
حالا توجه‌تون رو بیارید به شونه‌ها…
حسشون کنید…
اگه سفته، اشکالی نداره.
فقط حسش کنید.
حالا بیاید پایین‌تر…
پشت‌تون، کمر، ستون فقرات…
مثل یه رودخونه که داره از بالا به پایین جاری می‌شه،
توجه‌تون رو بیارید پایین، تا لگن… تا پاها…
اگه جایی تیر می‌کشه، نگران نباشید.
ما این‌جا نیستیم که حذفش کنیم.
ما این‌جاییم که ببینیمش.
و وقتی چیزی دیده بشه، خودش آروم‌تر می‌شه.
فکر کنید بدن‌تون مثل یه دریاست، که یه روز پر از موج رو پشت سر گذاشته…
موج‌های خسته، صداهای پراکنده، کف‌هایی که هنوز روی سطح مونده.
ما نمی‌خوایم این دریا رو صاف کنیم…
فقط می‌خوایم کنارش بشینیم.
بذاریم خودش کم‌کم آروم شه.
نفس بکشید…
دم…
بازدم…
حالا توجه‌تون رو ببرید به نقطه‌هایی که با زمین یا تشک تماس دارن…
پشت سر، پشت شونه‌ها، کمر، لگن، پشت پاها، پاشنه‌ها…
اینا نقطه‌هایی‌ان که وزن‌تون رو نگه داشتن.
بذارید بدنتون سنگین بشه…
به زور این کار رو انجام ندید، بلکه اجازه بدید به‌ مرور اتفاق بیوفته.
یه جمله کوچیک زیر لب، شاید کمک‌کننده باشه:
«الان من در امنیت کاملم… الان وقته رها شدنمه.»
تکرارش نکنید.
بلکه حسش کنید.
اگه ذهنتون باز فعال شد، اشکالی نداره.
برگردید به بدن.
به سنگینی پاها…
به آرامش شونه‌ها…
و به تنفس ساده‌تون…
هر دم و بازدم، یه پله نزدیک‌تر به اون نقطه‌ایه که توش بدن دیگه نیاز به تلاش نداره…
جایی که می‌تونه فقط باشه… بدون انجام هیچ کاری.
و از دل این بودن، اگه بخواد، خواب خودش میاد.
نه با فشار، نه با توقع بلکه با همراهی.
حالا دیگه صدا کم‌کم محو می‌شه…
و شما در این آرامش و لذت غرق میشید.